Vandaag is het precies 6 jaar geleden dat mijn zusje overleed na een uiterst moeilijk leven. Ik weet nog goed hoe ik mij toen voelde: verdriet en opluchting streden om de eerste plaats. En wat voel ik nu? Niks geen verdriet meer, en de opluchting is niet meer nodig. Alleen maar blijdchap omdat ze deel van mijn leven heeft uitgemaakt, hoe moeilijk dat soms ook was. Als ik nu aan haar denk is dat aan de leuke en goede momenten die er natuurlijk gelukkig ook waren. Hoe ze, op haar manier, voor mij opkwam als ze dacht dat mij iets aangedaan zou kunnen worden.
M., je was een fantastisch zusje! Ik ben trots op je.