Welkom op het forum van startpagina!

Dit forum staat op alleen-lezen. Je kan hier informatie zoeken en oude berichten terugvinden, maar geen nieuwe berichten plaatsen.

Naar overzicht van alle forums

ZONDAGSGEVOEL…

  • azalaia

    Wie herinnert zich nog dat speciale zondags gevoel dat je alleen op zondag kon krijgen en niet op andere dagen.

    Zo ook met het zaterdags gevoel. Ik zal het uitleggen:

    Vroeger had je schooltijden 6 dagen per week. Kinderen waren vrij op de woensdag en zaterdagmiddag vanaf kwart over twaalf.

    Dus niks geen vrije zaterdag zoals die later werd ingevoerd.

    Ook mensen.kantoorpersoneel moesten die dag gewoon werken maar waren soms wel wat eerder vrij vanaf een uur of 3.

    Wat werd er dan gedaan op die zaterdagmiddag als het weer het toeliet: fietsen werden buiten gerepareerd, schoongemaakt,banden werden opgepompt, er werd ook aan een Solex gesleuteld of aan een Batavus brommertje voor degene die naast een fiets ook een brommertje hadden aangeschaft. Er werd gewinkeld en soms ging je dan ‘'de stad in’' met de tram, want dat was een luxe omdat er dan iets werd gekocht dat speciaal was, een nieuwe jas of nieuwe schoenen voor de winter zoiets.

    Als alles dan weer in gereedheid was gebracht met de fietsen, werd er vaak op zondag naar buiten gegaan met het gezin; een fietstochtje gemaakt.

    Die zondag begon wel eerst met uitslapen, dat was ook de enige dag dit dit kon, er werd laat gegeten, meestal een combinatie van ontbijt en lunch. Ale je in een stad woonde dan hoorde je al om half 10 de kerkklokken beieren om mensen te laten weten dat de zondagsmis om 10 uur zou gaan beginnen.

    De zondag was ook bij uitstek geschikt voor familie bezoek, krijgen of er naar toe gaan. Bij mij thuis ( bij mijn grootouders ) stond er op zondag altijd klassieke muziek op, daarna de hele middag Langs de lijn om dit vervolgens te laten overgaan in Sport in Beeld om 8 uur op de tv met 2 netten.

    Vaak was het ook miezerig en ongezellig weer op zondag, en verveelde ik mij kapot, geen winkel was er open behalve een snackbar op de hoek.

    Dan ging ik ook nog wel eens naar de Cineac met doorlopende filmvoorstellingen voor 50 cent.

    Ik kan dit typische zondagsgevoel zo sterk voor me halen dat het lijkt alsof er niets is veranderd, helemaal niets in mijn geest en dat vind ik eigenlijk heel prettig moet ik zeggen.

    azalaia

  • Channah

    Ja, die gevoelens die bij de zaterdag en de zondag hoorden ken ik wel, alleen verliepen die dagen voor mij toch anders dan bij jou.

    Wij zijn toch ongeveer van dezelfde leeftijd, maar mijn hele lagere schooltijd hoefde ik op zaterdag niet naar school, daarna wel, maar ook eigenlijk alleen de eerste twee jaren, en dan inderdaad de ochtend. Mijn vader werkte toen ook nog op zaterdag, tot ongeveer een uur of één. Dan had hij zijn salaris gekregen, en nam dan op weg naar huis altijd iets lekkers voor ons mee. Dan werd er geluncht. Op zaterdag ging dat altijd makkelijk: boterhammen van een bordje op schoot, en dan ging mijn vader de wekelijkse boodschappen halen bij De Gruyter. Ik ging dan vaak mee om te helpen dragen. Bij De Gruyter had je toen ‘Het snoepje van de week’. Daar waren dan altijd verrassingen bij voor de kinderen: een kleur- of bouwplaat, een maker om zelf te maken, etc., daar waren wij kinderen dan ‘s middags mee bezig. mijn vader ging dan eerst de krant lezen, en vervolgens inderdaad wat klusjes doen. Mijn moeder maakte dan een grote pan soep, en dat was ook iets waar wij als kinderen graag bij ’hielpen', vanwege het ene rauwe soepballetje dat je dan kreeg. Toen we nog in het oude huis woonden, waar geen douche was en ook geen warm water, werden er tijdens het nuttigen van die soep al teilen, zinken emmers en ketels water op het gasstel verwarmd, want daarna gingen de kinderen allemaal in bad. Vanaf 1957 ging dat wat makkelijker, want in het nieuwe huis was wél warm water en een douche. Op zaterdagavond mochten we ook altijd een uurtje langer opblijven, en dat was reuze gezellig.

    Op zondag werd er niet uitgeslapen. Wij waren katholiek, dus mijn ouders moesten - dat was toen nog zo - naar de kerk, maar wilden de kinderen niet alleen laten. Mijn vader, die door zijn werk, wat meestal buiten de stad was, gewend was om vroeg op te staan ging dan naar de vroegmis, ik meen om 8 uur. Mijn moeder stond dan meestal ook op, met dat grote gezin had ze het gewoon hartstikke druk. Als mijn vader uit de kerk kwam werd er ontbeten. Soms deed mijn vader dan een act, en hield dan een ware donderpreek met de beschuitbus als microfoon. :) Hij was dan blijkbaar toch geïnspireerd door die kerkdienst, want na het ontbijt ging hij stofzuigen waarbij hij meestal Gregoriaanse melodieën zong, met niet altijd even nette teksten. Mijn moeder was dan naar de kerk, dus hij werd niet gecorrigeerd. :) Op zondagmiddag gingen we als het mooi weer was naar het park. Dat was dus vóór 1957. De moeders zaten daar op bankjes te breien of te kletsen, en wij konden daar heerlijk spelen, want er was ook een speeltuintje. Mijn vader ging niet altijd mee: die zat met zijn oor zowat in de distributieradio voor he voetballen. Soms mocht ik bij mijn vader achterop de fiets mee, helemaal naar Sloterdijk. Daar zaten we dan een beetje in het gras, en dronken lauwe meegebrachte thee. Veel later, na 1957 dus, toen mijn vader een brommer had, mocht ik ook vaak mee, dan gingen we naar oom Frans en tante Rie in Spaarndam, of naar oom Wim en tante Rie op Ruigoord. Van tante Rie uit Ruigoord mocht ik altijd bloemen plukken voor mijn moeder, en dan voelde ik mij zo gelukkig als ik met zo'n enorm boeket achterop die brommer weer naar huis ging.

    Ik heb me eigenlijk nooit verveeld op die zaterdagen en zondagen, ook niet toen ik wat ouder was. Ik ging dan vaak bij mijn oma op bezoek in het bejaardenhuis. Of ik ging een heel stuk lopen met mijn broers.

    Het was een fijne tijd, waar ik met plezier aan terugdenk.

  • azalaia

    Leuk verhaal en ook herkenbaar. Ik ben enig kind en zeker als kind behoorlijk teruggetrokken en verlegen. Het enge meisje op de trap van mijn leeftijd, ook iets van10 jaar, had 2 oudere broers waar ze vaak mee weg ging en ze had een hele sloot vriendinnen, dus ik was alleen maar goed om mee te spelen als niemand anders kon. Mijn grootouders waren ook een stuk ouder maar ze gingen wel altijd met mij naar de zandbak vooraan het Vondelpark ingang Amstelveense weg om mij te socialiseren met andere kinderen, maar wat ik mij ervan kan herinneren stond ik vaak alleen in de zandbak met mijn schepje, harkje, vormpjes en emmertje. Het hielp niet echt moet ik zeggen. Vanaf mijn geboorte heb ik tot een jaar of 14 bij mijn grootouders gewoond, daarna ging ik bij mijn ouders wonen en was ik alleen nog alle weekenden bij mijn grootouders, want daar was mijn thuis (gevoel) en nergens anders.

    Ik kan die kindertijd van vroeger zo goed terughalen en dan ook alles van daarna wegcijferen alsof ik weer in die tijd ben beland en mijn leven nog moet gaan beginnen. Ik maak dus een hele grote sprong terug in de tijd in een fractie van een seconde en dan merk ik dat mijn identiteit nog precies de zelfde is, vroeger en nu. Ik weet natuurlijk nu wat meer, maar mijn geest of ziel, hoe je het wil noemen, is niet veranderd.

    Een voorbeeld: als kind van 7, 8 jaar kwam ik wel eens op straat een vrouw met een hondje tegen. Omdat ik een aangeboren liefde voor dieren heb, voelen dieren dat aan en met name honden kwamen altijd uitbundig naar mij toe om aangehaald te worden en daarbij ging ik altijd op mijn hurken zitten of gewoon op de grond zitten om wat makkelijker bij de hond te komen met aaien en al helemaal als die honden op hun rug gingen liggen om op hun buik gekrabbeld te worden.

    Ik doe dit dus nog steeds, en het gevoel dat ik voeger erbij had, dat heb ik nog precies hetzelfde.

    Ik voel en ben nog steeds dat kind van vroeger die erbij gaat zitten op straat als ze een hond ziet en die vroeger meer van dieren dan van mensen hield, (wat nu nog net zo is…)

    In dit opzicht bestaat er geen ouder worden, ik blijf mij hele leven dezelfde, of ik nu 4 was of 94 word. De persoon die ik ben, die ben en blijf ik gewoon, dat kan niet veranderen, want dan ben ik niet meer degene die ik ben. Herken jij dit ook Channah?

    azalaia

  • Channah

    Dat herken ik zeker, Azalaia. Je blijft in wezen die je bent.

    Mooi verhaaltje in dit kader: mijn vriendin C. - 75 jaar - kwam bij de huisarts met gewrichtsklachten. Het bleek ‘gewoon’ artrose te zijn, en dat had ze ook al op andere plekken. De huisarts zei: “Mevrouw, het hoort erbij. U bent tenslotte al wat ouder.” Waarop C. uitriep: “Maar ik ben nog maar een meisje!” :D

    Beter zo als anders, toch? Of zou jij een ouwe taart willen zijn? ;)

  • azalaia

    Hahaha…..innerlijk zal ik nooit een ouwe taart worden, want mijn geest kan niet oud worden; die had n.l. bij mijn geboorte een bepaalde ‘leeftijd’ in zich verankerd, en dat blijft dan zo… Ik zou het anders en beter willen uitdrukken, maar jij begrijpt mij zo ook wel.

    azalaia

  • azalaia

    Ik kan C helemaal begrijpen wanneer ze zo iets zegt, want het klopt gewoon. Wat ze voelt is wat ze is……als variatie van Descartes: ‘'ik denk dus ik ben’'.

  • Channah

    Ik begrijp jou helemaal. Maar er zit bij jou een reïncarnatiegedachte bij, en die deel ik niet , hoewel ik de gedachte mooi vind. Maar voor het geval dat reïncarnatie echt bestaat, dan hoop ik toch echt niet verder te komen in de ontwikkeling van mijn karma en uiteindelijk als ouwe taart te reïncarneren, hahahahaha! :D

  • azalaia

    Ik neig te geloven in re-incarnatie, maar 100% zeker ben ik niet want het is geen wetenschap, er is geen wetenschappelijk bewijs voor. Ik zal ook nooit beweren dat re-incarnatie bestaat, dat is net zo fout als dat men zegt zegt dat God bestaat.

    Dan zeg ik: ok, bewijs dat dan maareens…eerst zien en dan geloven…

    azalaia

  • Channah

    We weten helemaal niets zeker over leven na dit leven, niet eens of het er wel is, en dat vind ik prima. Laten we het maar bij het hier en nu houden. Van dat neig ik naar het Boeddhisme, maar ik noem mijzelf liever een agnost.

  • azalaia

    Ik ook, ik ben een agnost, maar heb niets tegen religie, heb ook niks op met religie, maar haat mensen die religie misbuiken in deze wereld. Religie wordt in mijn ogen veel te veel sektarisch en dus levensgevaarlijk met al die extremisten uit landen in het jaar 2000 AD.

    Religie is volgens mij niet meer of minder dan het geloof in je eigen kracht vanuit de bron van je bestaan.

    azalaia